Een lokale politieke aardverschuiving van 10.0 op schaal van Richter zorgde voor een definitieve wisselmeerderheid in Ternat. Nadat Open Vld en Nva een bouwpauze voorstelden tot en met 2025 was het Cd&v die als enige partij gretig mee stemde. Vooruit-Groen XL stemde tegen, Voor Ternat onthield zich. Die laatste twee hadden hun bedenkingen bij de wettelijkheid van het voorstel. Voor Ternat vroeg om het punt te verdagen naar een latere datum om het voorstel verder te kunnen bekijken, maar de stemming vond toch plaats. De nieuwe wisselmeerderheid keurde het punt goed. Bouwpauze dus, voor even dan toch, want enkele weken later verwees de gouverneur de gemeenteraadsbeslissing naar de prullenmand.  

Ik zou kunnen schrijven dat de slecht gemotiveerde bouwpauze inderdaad beter was verdaagd, juridisch aangepast waar nodig en doorgenomen met de diensten,  zodat de kans dat ze zou standhouden, groter was, maar ik ga dat uiteraard niet doen.

Het samen stemmen voor de bouwpauze beviel hen zo goed, dat er spontaan een paringsdans plaatsvond tussen Cd&v, Open Vld en Nva. Deze resulteerde in het vormen van een nieuwe meerderheid. Een roekeloze beslissing met weinig altruïstische motieven, geruggesteund door drogredenen en praat voor de vaak. Voor Ternat wordt na 4,5 jaar aan de kant geschoven en naar de oppositie verwezen. Ik zou kunnen schrijven dat van zo een circus niemand beter wordt en dat door dit slecht opgevoerd stuk theater ‘de politiek’ de grote verliezer is, maar ik ga dat uiteraard niet doen.

Dat ikzelf, mijn vriendin en mijn familie het fijne nieuwtje dat mijn schepenambt erop zat mochten vernemen via Facebook, was een schandalige bijkomstigheid. Dat er niemand van onze oude coalitiepartners, noch van de nieuwe meerderheidspartijen, noch de burgemeester zelf, de figuurlijke ballen aan zijn of haar lijf had om mij en mijn collega’s  in te lichten over mijn op til staande ontslag, is vernederend, uiterst onbeleefd en getuigt van een groot gebrek aan verantwoordelijkheidszin. Het nieuws van je politiek ontslag vernemen via de Belleman op Facebook is een weinig benijdenswaardig unicum in de geschiedenis van de Belgische politiek. Ik zou kunnen zeggen dat het héél veel zegt over de hoofdrolspelers in dit schouwspel en de respectloze manier waarop die met mensen omgaan, maar ik ga dat uiteraard niet doen.

Op het moment dat de aktes van de nieuwe meerderheid ondertekend werden was mijn collega en tevens schepen, Ines, iets meer dan acht en een halve maand zwanger. 8,5 maand alstublieft. In de privé mag je niemand ontslaan vanaf het moment dat de persoon de zwangerschap bekendmaakt tot 1 maand na diens zwangerschapsverlof. Voor Ternatse mandatarissen gelden blijkbaar andere wetten. Juridisch kan dat kloppen, menselijk is het allerminst. Dat niet één iemand van die 15 gemeenteraadsleden – waaronder moeders –  bij het ondertekenen even stilstaat bij het feit dat ze achteloos een hoogzwangere vrouw ontslaan, begrijp ik niet. Ik zou kunnen schrijven dat die 15 blij mogen zijn dat Ines hen niet één voor één , individueel voor de rechtbank haalt, maar ik ga dat uiteraard niet doen.

Terwijl ik nog maar net bekomen ben van deze uppercut sust iemand van de nieuwe politieke meerderheid “Kris jongen, ge moet u dat niet aantrekken, dat is politiek hé jong”. 

Wel, beste lezer, dat is het he-le-maal niet. Politiek is hoofdzakelijk wat je er zelf van maakt. Het is een begrip dat je grotendeels zelf invult. Als de vrije val van sommige grote nationale partijen ons iets kan leren, is het wel dat er dringend iets moet veranderen aan de manier van besturen, aan de manier waarop verkozenen de belangen van burgers moeten verdedigen, maar ook niet meer dan dat. Als lokale mandatarissen niet snel doorhebben dat politieke spelletjes een negatieve invloed hebben op de perceptie van de burger ten aanzien van het lokaal bestuur, hebben we enkel de zekerheid dat op den duur elke levende ziel zijn geloof in de politiek zal verliezen. Ik zou kunnen schrijven dat politici die hun vak louter politiek en allesbehalve menselijk benaderen, verantwoordelijk zijn voor de desinteresse van de mensen in lokale politiek, maar ik ga dat uiteraard niet doen.

Er werd al veel gezegd en geschreven de voorbije weken over het veranderend politieke landschap en nu ik dat in de vijf vorige alinea’s ook heb kunnen doen, koester ik de stille hoop dat de rust terugkeert. Dat de nieuwe meerderheid zijn rol kan opnemen om de gemeente op gepaste wijze te besturen, en dat wij in onze rol als oppositie datzelfde bestuur kunnen gadeslaan en onze bekommernissen kunnen aankaarten wanneer dat nodig is. Het zal je misschien verbazen maar ik ben een grote voorstander van een “pax politica”, een soort vredesbestand waarin lokale politieke partijen zich vooral bezighouden met hun eigen programma en doelen en er ruimte is voor volwassen communicatie en discussie. Een vorm van bestuur waar enkel de burger beter van wordt. Ik ben ervan overtuigd dat er, net zoals bij ons, in de andere partijen ook verstandige mensen zitten met  het hart op de juiste plaats en voldoende intellectuele capaciteit om de juiste beslissingen te nemen in het belang van onze gemeente. Ik mag dan wel niet akkoord gaan met alles wat er de laatste maanden is gebeurd, ik koester geen wrok tegenover mijn collega’s en wens hun oprecht alle succes toe. Ieder moet voor zichzelf uitmaken welke beslissing de beste is en of zijn daden te rechtvaardigen zijn, de toekomst zal uitwijzen wie hier beter van wordt. Ik zou kunnen schrijven dat ik nog steeds geloof in oprechte politiek, en dat ik vóór de lokale politiek ben en er dus volledig achter sta, en ik ga dat ook doen: Ik geloof nog steeds in oprechte politiek.