Ondanks het feit dat “Vuile Mong en zijn vieze gasten” half jaren zeventig het tegendeel beweerden, zijn de Ternatse scholen allesbehalve filialen van de Antwerpse Zoo. Tijdens mijn anderhalf jaar durende schepenambt mocht ik een kijkje nemen achter de schermen van ons lokaal onderwijs, en in het bijzonder die van onze twee Gemeentescholen, De Kiem Wambeek en De Kiem Lombeek.

Ik heb de laatste jaren het nieuws wat beter opgevolgd en het valt mij op hoe negatief de berichtgeving rond onderwijs is. Bijna elke maand verschijnt er wel ergens een artikel op de voorpagina van een krant over de belabberde staat van onze scholen, het niveau dat al dan niet gehaald wordt of de zoektocht naar leerkrachten die stilaan meer wegheeft van een queeste. Ik vreesde dus in de Ternatse scholen ruïnes aan te treffen met onopgevoede leerlingen die door kwantitatief gebrek aan gezag de boel op stelten zetten. Viel dat even goed mee. Wat schrijf ik, daar was zelfs niets van aan.

Ik heb vooral gezien hoe onze scholen de beperkte middelen die ze hebben uiterst efficiënt inzetten, hoe er collectief naar een zo mooi mogelijke schoolomgeving wordt gestreefd, hoe de directies uiterst professioneel het onderwijs benaderen en hoe de leerkrachten hun steeds maar groeiend takenpakket vol overgave blijven opnemen en uitvoeren. Ik kan u zeggen beste lezer, in de coulissen van zo een school wordt hard gewerkt.

In het onderwijs staan is meer dan elke dag een paar uur voor de klas staan. Het is een levenswijze, een job die zowel fysiek als mentaal heel wat van een mens vergt, en waarbij je maar één doel voor ogen hebt, het welzijn van onze kinderen. Het is opvoeden, aanleren, trajecten volgen, de druk van het halen van een bepaald niveau voelen, veel testen verwerken en analyseren en juiste conclusies trekken, vergaderen, bespreken, overleggen, invallen waar nodig, vragen van ouders beantwoorden, schoolfeesten en uitstappen organiseren, Smartschooldocumenten in- en aanvullen, voortdurend nadenken over verbeteringen en eventueel aanpassingen doen, enzovoort enzovoort enzovoort. Kortom: er wordt heel wat van onze leerkrachten en directie verwacht.

Mijn bewondering voor de mensen in het onderwijs is onmetelijk toegenomen. Ze verdienen ons respect. Zij kneden voor een groot stuk de generatie van de toekomst. En dat doen ze met steeds hogere verwachtingen en almaar minder middelen. 

Onze Ternatse scholen zijn toonbeelden waar elke dag keihard gewerkt wordt om het de leerlingen zo comfortabel mogelijk te maken. Ik ben dankbaar dat ik deze werking van dichtbij heb kunnen volgen, ik heb het diepste respect voor alles wat ze doen, en ik wens hen én onze nieuwe schepen alle succes toe. In tussentijd neem ik voor mensen in het onderwijs met plezier mijn hoed, muts of misschien zelfs ooit mijn pruik af.

KRIS DE MEUTER