KAROLIEN HUYLEBROEK

Laat ons zeggen dat ik al eens graag op de kar spring

wat drijft me?

Met een tikkeltje naïviteit en een gezonde portie goesting, engagement en doorzettingsvermogen geloof ik altijd dat er veel kan, dat we samen stenen kunnen verleggen. Kleine of iets grotere stenen. Ik kan me smijten voor ‘projectjes’. Me engageren of mee iets organiseren zit er al van jongs af aan in. Van zelf een quiz verzinnen voor een verjaardagsfeestje of een nieuwjaar, de kindergemeenteraad, later de leerlingenraad in Sint Jozef, leiding en groepsleiding bij de scouts tot de jeugdraad, voorzitter van het lokaal overleg kinderopvang en het huis van het kind, Rock Ternat en de oprichting van de Bareeltjes… op de kar springen, dat doe ik al eens graag.

Om het concreet te maken: wat betekende dat voor Ternat?

In 2008 zetelde ik in de jeugdraad. Luc Wachtelaer was toen schepen van jeugd en hij had, zoals steeds, veel ideeën en plannen. Zo opperde hij dat er toch iets moest gebeuren rond mobiliteit in Ternat, voor kinderen en jongeren. Ge kunt het u misschien al inbeelden, maar gigantisch veel animo was er niet in de jeugdraad (destijds een enthousiaste groep afgevaardigden van jeugdhuis en jeugdverenigingen) om rond dit thema te werken. Hij bleef ons motiveren en zoeken naar mogelijkheden… en dan begon ik mee te denken en – hoe kan het ook anders – sprong ik op de kar. Samen met Eva Parys en Elisa Buydens vormden we ‘mobiliteitsteampje’. We gingen niet zomaar vlug vlug te werk, we beslisten een bevraging te doen bij alle schoolgaande kinderen in Ternat om uit te zoeken wat de ‘meest en minst befietste straten’ zijn rond de scholen. Met de jeugdraad hadden we immers niet het mandaat om straten aan te passen. We konden alleen advies geven, aan het beleid en de burgers. Dat wilden we ook doen. Terugkoppelen naar het bestuur: welke straten zijn hot spots en moeten veilig zijn én aangeven aan de gezinnen: wat zijn de (alternatieve) veilige routes.

Thuis in: daar waar iets te beleven valt! En uitrusten doe ik graag in de Ternatstraat in Lombeek, een straat in een schone buurt, met heerlijke buren!

Je komt me wel eens tegen: In het scoutsbos van Ternat, op woensdag op het voetbalplein voor de Bareeltjes, aan de schoolpoort (of de opvang) van de Droomgaard, de Praktijk in Ternat (waar ze de beste zorgen aan de kinderen geven), in de Ploter voor een vergadering, in’t weekend daar waar het bruist (de Tank, Manu, Milano, de Nachtmis…)

Ik smijt mij voor: Rock Ternat, de Bareeltjes, het Huis van het Kind, jou, je buurman/-vrouw, zij, die het willen of nodig hebben.

Mijn speciale kracht: ‘kom, we doen dat gewoon.’ Durven denken én ook doen.

Voor Ternat wil ik: Samen met jullie bouwen aan een warme gemeente waar iedereen zich goed en betrokken kan voelen.

Ik probeer de dingen te overdenken en overschouwen. Ik werk het best als ik uitdagende vragen krijg.

vol overgave de stap zetten, ook na de goeie en kritische vragen. Dit voelt goed!

Dat is waar ik aan wil meewerken

Laat ons versterkend werken, een hefboom zijn voor wat er groeit, en laat ons vooral de impact en duurzaamheid van de dingen vergroten. Dat is wat we vanuit het lokale bestuur kunnen betekenen.

‘Ga je echt in de politiek gaan? Zou je dat wel doen?’

Ik denk dat ik in 2006 de eerste keer de vraag kreeg om deel te nemen aan de lokale verkiezingen. Het heeft slechts 18 jaar geduurd dus voor ik echt de stap zette. Ik heb elke keer getwijfeld, 18 jaar geleden ook (want ik spring al eens graag op een kar). Maar ik ben niet (altijd) onbezonnen. Ik probeer de dingen te overdenken en overschouwen. Ik werk het best als ik uitdagende vragen krijg.

Gelukkig heb ik een goede vriendin die de juiste vragen stelt, zodat ik zelf tot een antwoord kom. Destijds kreeg ik een aanbod, een ‘plaats’, maar daar was het me niet om te doen, ik wou weten waar ze voor stonden, wat hun idealen waren… en daar kreeg ik – naar mijn aanvoelen, als jong veulen – onvoldoende antwoord op.

Zes jaar geleden twijfelde ik opnieuw heel sterk, ik stond immers helemaal achter de Voor Ternat-beweging en wilde graag bouwen aan onze schone gemeente. Maar ik zag het minder haalbaar, in mijn hoofd en hart voelde het voor mezelf niet het juiste moment.

Nu 6 jaar later wil ik, vol overgave, de stap zetten, ook na de goeie en kritische vragen van diezelfde vriendin. Dit voelt goed.

Of ik hier straks ook gelukkig mee zal zijn, dat kunnen we niet voorspellen, we kunnen er alleen samen het beste van maken. En dat wil ik heel graag!

wie ben ik?

Ik ben dus Karolien Huylebroek, ik kom uit een gezin van vier kinderen (Barbara, charlotte, Sam en ik) en groeide eerst op in Wambeek en nadien Ternat. Wij zijn gestimuleerd geweest om de wereld kortbij en veraf te verkennen en te ontdekken. Als we naar ‘t stad gingen, gingen we naar Brussel, een ‘echte’ stad, aldus mijn mama met Brusselse roots. We mochten veel op stap, hobby’s uitproberen, zoeken wat we graag deden en goed konden.

Ik bouwde een superfijne vriendenkring op in de scouts en op school, we ondernamen veel, deden veel samen en doen nog veel samen. Ik ben onder de kerktoren blijven wonen, maar heb veel stappen naar ‘buiten’ gezet, op kot geweest in Leuven en Gent, op Erasmus naar Barcelona, een thesisproject in Guatemala…. Voor mij was het zeer duidelijk dat ik me wou settelen in Ternat, wel met de blik naar buiten. Kunnen werken in Gent is ideaal!

Wat ik gekregen heb, probeer ik nu ook zelf uit te bouwen: een warm gezin. Wij hebben drie kinderen, Louise (10 jaar – ook wel ‘ik kan altijd een vraag bedenken’), Jef (8 jaar – ook wel de kerel die altijd graag een plan heeft en de aansteker is van de Bareeltjes) en pleegdochter Kate (5 jaar – ‘ik kies graag alles zelf, liefst roos en net iets anders als de rest’). Gerrit is de medetrekker in het gezin, fronst altijd even bij de woorden ‘zeg, ik had eens een idee…’, maar luistert dan aandachtig verder en stelt vragen. Heerlijk!

Laat ons dat vooral doen: vragen stellen, samen op weg gaan en net iets verder geraken.

Wij zijn gestimuleerd geweest om de wereld kortbij en veraf te verkennen en te ontdekken.

En wat doe ik dan in het leven?

Ik heb een job waarin ik me helemaal kan uitleven. Ik ben onderzoeker en projectleider aan de Arteveldehogeschool voor de opleiding Pedagogie van het Jonge Kind. Een opleiding die opleidt tot pedagogisch werkers, die verbindend werken met kinderen, gezinnen, professionals en dit in een uitdagende samenleving. Een schone plek, in een opleiding met een schone missie! Ikzelf ben verantwoordelijk voor de onderzoekslijn ‘innovatie in de sector kinderopvang.’ Als hogeschool hebben we de opdracht om het werkveld, waartoe we opleiden, te versterken en te inspireren met praktijkgericht onderzoek, ook de sector kinderopvang. Laat dat een van mijn stokpaardjes zijn… de kinderopvang, wat een schone sector! De uitdagingen van die sector zijn heel actueel. De afgelopen drie jaar deed ik zelf ook onderzoek naar de vertaling van het decreet Buitenschoolse Opvang en Activiteiten, een decreet met grote impact voor elk lokaal bestuur. Wat hebben kinderen nodig om na schooltijd zichzelf te ontplooien, hoe wordt het voor gezinnen haalbaar om de combinatie werk en gezin te maken en hoe creëren we sociale samenhang in de lokale samenleving? We proberen, via onderzoek, te zoeken naar hoe lokale besturen dit kunnen waarmaken.

Daarnaast doen we als hogeschool veel aan dienstverlening (vormingen, begeleidingen en ondersteuning) in de sector, zo trek ik een team van 14 pedagogisch coaches en ondersteuners om een 300-tal kinderopvang locaties op de werkvloer te versterken. Door enerzijds de praktijk te voelen, kunnen we anderzijds ook doelgericht onderzoek doen naar wat echt nodig is.

En dat is hoe ik graag werk: aan de slag gaan met wat er is, met wat leeft, om samen te zoeken welke richting we uit kunnen gaan.

Ik kijk alvast uit naar de boeiende gesprekken, naar leren over andere topics, naar de verhalen rond mensen, rond projecten, naar de vragen, de kansen en de mogelijkheden… met een nieuwsgierige blik, ga ik graag de komende periode in!