‘Waarom zou je in godsnaam nog meedoen aan de verkiezingen?’, ‘Wat is daar nu leuk aan?’, ‘Dat je daar gelukkig van kan worden, dat kan toch niet?’  Het zijn maar enkele van de vragen die ik de laatste twee drie jaar kreeg. Grappig genoeg zijn het ook dezelfde vragen die ik te horen krijg als het gaat over mijn job. Sociaal incapabele Michiel maakte er onlangs nog een filmpje over: de job van syndicus is een hondenstiel. Ook daar begrijpt niemand waarom ik dat graag doe.

Er zijn wel wat gelijkenissen tussen een syndicus en politicus. Je zet je elke dag in om mensen te helpen met problemen die hun dagelijks leven beïnvloeden. Je tracht door goed te communiceren en concreet te handelen het verschil te maken. In beide gevallen is het ook moeilijk om voor iedereen goed te doen: je hebt de perceptie tegen en men vraagt zich oprecht af wat wij eigenlijk ganser dagen doen.

Zelf zet ik me al een tijdje in voor de verandering en verkondig ik aan iedereen die het horen wil hoe de job van syndicus geëvolueerd is en hoe veelzijdig, uitdagend en divers die geworden is tegenover godbetert 5 jaar geleden. Finaal komt het erop neer die verandering uit te dragen en te laten zien. Door modern en transparant aan beheer te doen. Door aan te tonen dat het anders kan. Een syndicus is echt heel wat anders dan een boekhoudkundige worm die hele dagen in zijn aan zonlicht ontbrekende en stoffig kantoor zit te wachten tot de lift nog maar eens geblokkeerd staat op de derde verdieping.

Die verandering moet ook de opdracht voor Voor Ternat zijn en het was voor mij ook de insteek toen ik met politiek begon. Lokale politiek als een springplank naar verandering. Hoe mensen globaal naar politiek kijken en – belangrijker – hoe er aan politiek gedaan wordt: ook dat moet moderner, toegankelijker maar vooral transparanter. Laat ons daar alvast lokaal mee beginnen.