We zijn nu enkele weken ná de verkiezingen en een tekst schrijven over politiek vergt wat meer moeite dan gewoonlijk. Als je zo’n tijdje intens kopstukdebatten en verkiezingsslogans door je strot geramd krijgt, heb je het wel even gehad, en treedt er na de apotheose met de bekendmaking van de resultaten een soort van refractaire periode aan. Zoals je na een eerste orgasme even bij je positieven moet komen eer je op zoek wilt naar dat tweede.

Het hele circus in de aanloop er naartoe verschilt qua show zelden van de vorige, en van die daarvoor, en van die daarvoor enz… . Partijen die enkel het beste willen voor onze bevolking, maar veelal een verschillende gps hebben en dus een andere weg nemen om dat doel te bereiken. Kinderlijke discussies in debatten, ruziën op een manier waarvoor vijfjarigen in de kleuterklas in de hoek zouden vliegen (of is in de hoek gaan staan “not done” tegenwoordig?). Regeringspartijen die beloven zaken te verwezenlijken waar ze net vijf jaar de tijd voor hebben gehad. Oppositiepartijen die de beste stuurlui aan wal zijn. En véél, héél véél dure verkiezingsbeloftes.

En dat laatste mag je vrij letterlijk nemen. Elke partij maakt wel één of meer beloftes aan een bepaald segment van de bevolking. Hoe groter dat segment, hoe meer kans op stemmen natuurlijk. Werklozen, werkenden, zelfstandigen, bejaarden, alleenstaanden, andersvaliden, jonge mensen met bouwplannen, xenofoben, separatisten, gebruikers van het openbaar vervoer, dierenliefhebbers, jongeren, pacifisten én ‘oorlogszuchtigen’, leerkrachten, sportievelingen, de hele LGBTQ-community, landbouwers, fietsers, wandelaars… de lijst met bevolkingsgroepen die een mooie toekomst voorspeld krijgen, is eindeloos. Dat die beloftes geld kosten is nooit een probleem, men weet meestal waar men het gaat halen, of het is een zorg voor later.